Βραβευθέντα ποιήματα του 1ου Διαγωνισμού Ποίησης 31 Μαΐ 2007 |
Το λογοτεχνικό τμήμα της Κοινότητας Νέων σε συνεργασία με τη νομαρχία Ροδόπης πραγματοποιήσε εκδήλωση το Σάββατο 12/05 στο Θρακικό Πνευματικό Κέντρο-Θρακικό Ωδείο Κομοτηνής, όπου απονεμήθηκαν τα βραβεία και τα αναμνηστικά συμμετοχής του 1ου Διαγωνισμού Ποίησης και διαβάστηκαν τα βραβευθέντα ποιήματα. Ευχαριστούμε πολύ τους συμμετέχοντες που ήρθαν στην εκδήλωση και όλους όσοι μας τίμησαν με την παρουσία τους και συνέβαλαν στο να δημιουργήθει μια ζεστή ατμόσφαιρα και μια μικρή γιορτή για την ποίηση..
Μετά από προτροπή του άγνωστου φίλου μας, στο σχόλιό του στην καταχώρηση της 24/04, ,να ανεβάσουμε τα ποιήματα του διαγωνισμού στο ιστολόγιο μας, και μετά και από δική μας σκέψη, δημοσιεύουμε σε πρώτη φάση τα ποίηματα που βραβεύθηκαν με το πρώτο, δεύτερο και τρίτο βραβείο αντίστοιχα. Οι κατηγορίες βάσει των οποίων έγινε η βράβευση των ποιημάτων ήταν δυο, κατηγορία άνω των 18 και κατηγορία κάτω των 18 ( με συμμετοχές από Γυμνάσια και Λύκεια της πόλης ). Θα ακολουθήσει σε επόμενη φάση έκδοση από την Κοινότητα Νέων και τη Νομαρχία Ροδόπης με όλα τα ποιήματα που έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό και ειδικό αφιέρωμα στο περιοδικό της Κοινότητας Νέων " ΣύνΩρα " που θα εκδοθεί τον προσεχή Σεπτέμβριο.
Ευχαριστούμε πολύ για το ενδιαφέρον και τη συμμετοχή σας με οποιονδήποτε τρόπο! Περιμένουμε τα σχόλια σας στο blog μας ή στα email : eirifa@yahoo.gr και kir.pav@hotmail.com ή περιμένουμε να σας γνωρίσουμε από κοντά στο στέκι μας ( Πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄6 ).
Κατηγορία 18 + άνω
ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ
Ανατολικός Άνεμος
Πλατεία Ειρήνης.
Πίσω απ’ τις πινακίδες νέον μένουν εκείνοι- οι Άλλοι
Χωρίς δικαίωμα συμμετοχής σε αλαβάστρινες νύχτες)
Να στολίζουν μ’ αστέρια και φεγγάρια τα πορφυρά παζάρια τους
Πωλούνται εκεί στρογγυλεμένοι τάφοι, μνημεία της λήθης
(Να πώς οι λωτοί μετανάστευσαν στις χώρες των Κικόνων)
Και οι μικροί, πολτοποιημένοι Κίκονες τους πνίγουν στα παράνομα τσιμπούσια τους
Αμαρτίες χωρίς αρώματα τσαγιών
Η παρακμή τους, σαν τη νταλίκα που αναποδογυρίζει ο άνεμος
Κι όμως˙ διατηρούνται ανέπαφοι
Μ’ αστέρια και φεγγάρια τους μπαλώνει ο πατέρας τους
Σαν τις λακκούβες στην Εγνατία…
Δυτικός Άνεμος
Τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια της πλατείας,
Σαν αστερίες στο βυθό
Και στην επιφάνεια μόνο σπαθιά
Είναι των «γενναίων στρατηγών»
Κειμήλια μιας αδικοχαμένης απαστράπτουσας μοναρχίας
Με τα ονόματά της,
Μικρές μνήμες στις ταμπέλες των οδών
Οι ελευθερωτές, οι μάρτυρες, οι ευεργέτες.
Και μέσα στην άμμο του βυθού μια αναμπουμπούλα
Μια ταραχή
Συνασπισμένα κουκλάκια με ξέπλεκα μαλλιά, με κλαριά στα χέρια
Να χτυπούν με μανία –όχι μολυβένιους- αλλά πέτρινους στρατιώτες
Σ’ όλο τον κόσμο ο ουρανός σκουρόγκριζος
Πού και πού όμως, εκεί ψηλά
Απ’ τα φτηνιάρικα φωτάκια της πλατείας
Κάτι αντανακλά στα μαβιά σύννεφα
Προς το παρόν άλλο τίποτα.
Ίσως το κόκκινο φωτάκι πάνω απ’ την πόλη
Να σημαίνει απλώς άλλη μια ακτινογραφία
Άπνοια
Δύσκολοι καιροί για Ρωμαίους πρίγκιπες…
Δήμητρα Φράγγου
Α βραβείο
«Επαναληπτικό διαγώνισμα»
Καινούριοι ήλιοι φώτισαν τους δρόμους που μας κλείσανε
Νέοι άνθρωποι προσπέρασαν και πίσω μας αφήσανε
Δεκάδες μας μιλήσανε, κανείς δε μας θυμήθηκε
Κι ο Θάνατος, ναι ο Θάνατος στο τέλος μας αρνήθηκε
Φύγανε οι άνθρωποι σκυφτοί από την ξένη πολιτεία
Πορεύτηκαν στη σιωπή, χωρις ποτέ να βρουν αιτία
Κι ο κύκλος άρχιζε ξανά, η οθόνη γέμιζε εικόνες
Το της τραβούσε η αυγή, σέρνοντας πίσω τους αιώνες
Διάφορα και αδιάφορα και κάπου κάπου γύριζε η σελίδα
ούτε οι σοφοί, ούτε οι νεκροί της λήθης αποφύγαν την παγίδα
Γυρίζαν πάλι οι τροχοί, γρανάζια κομματιάζανε τη μέρα
Βιβλία, λόγια, σπαραγμοί, κραυγές σκορπούσαν στον αέρα
Το μέλλον προδικάσαμε, μα ήταν αργά, είχε νυχτώσει
Σα θεατές άδειας σκηνής, προσμένουμε το έργο να τεκειώσει
Σα να μη ξέρουμε ότι εμείς και πάλι θα σηκώσουμε αυλαία
Και πώς ξανά θα μας προδώσουνε κάτω από τον ίδιο προβολέα
ίσως ακούς, ίσως δε νοιάζεσαι, ίσως δεν έχει σημασία
Ίσως να είσαι ήρεμη, νομίζοντας το ψέμα για μεσσία
Η εγώ να είμαι ο τρελός, που στα χαλάσματα ψάχνει αυταπάτες
Ενώ άλλες σκέψεις και στιγμές στου κόσμου βαραίνουνε τις πλάτες
Τέλος, αρχή, προοίμιο και επίλογος
Άλλης μιας σάπιας εποχής ίσως να είμαστε αντίλογος
Θάνος Λαγκάζαλης
Β βραβείο
«Αναλφάβητες εμμονές»
Σε θυρίδες ασφαλούς ενηλικίωσης
αποταμιεύσαμε λίγο μελό ακόμα.
Τώρα,
στα μπαλκόνια στεγνώνουν τα μάτια μας
κι η πλύστρα μνήμη αγωνιά για τις βροχές.
Τα αναγκαία προς το ζην,
αρκετές τρύπες στον τοίχο
που θα ΄ρθουν να καλύψουν οι κορνίζες
Όπως στο αναγνωστικό,
είμαι το φάντασμα
που σε κάθε σελίδα
σου τσαλάκωνε τη γωνιά.
Ενώπιον θεού και δασκάλων:
Δε μάθαμε ποτέ να διαβάζουμε.
Μυλωνά Ειρήνη
Γ βραβείο
Γ βραβείο
Κατηγορία μαθητών
Η αριστερή μου πλευρά
Για σου, μαμά, ξανάρθα.
Μην ανησυχείς, σχόλασα.
Την περασμένη βδομάδα,
με είδε ο καθηγητής με ψωμοτύρι
και με ρώτησε «τι είναι».
Ντράπηκα, μαμά…
Δεν μπόρεσα να του πω
πως ο μπαμπάς δεν ξέρει να μαγειρεύει.
Πόνεσα, μαμά,
Πονάω καθημερινά…
Σε θυμήθηκα στο σχολείο προχθές
και μ’ έπιασε το κλάμα.
Με ρώτησαν «γιατί»
και είπα πως έπεσα και πονάω
Είπα ψέματα, μαμά
Πονάει η αριστερή πλευρά μου, μαμά.
Στο σχολείο όλοι φοράνε άσπρες κάλτσες.
οι δικές μου είναι σαν γκρί.
Ο μπαμπάς δεν ξέρει να πλένει.
Σκοτεινιάζει, μαμά, φεύγω.
Δεν ξέρει ο μπαμπάς την επίσκεψή μου.
Θα πάρω μια χούφτα από το χώμα σου.
Θα το φιλήσω, θα το μυρίσω.
Μου λείπεις, μαμά.
Εγώ φεύγω, μαμά.
Έλα και εσύ στον ύπνο μου,
να με αγκαλιάσεις να με φιλήσεις.
Μου λείπεις, μαμά, … μου λείπεις…
Ντουρμούς Μελέκ
Α Βραβείο
Ο κρότος της βουβής σιωπής
Και απόψε με ξύπνησε…
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από
το ν’ ακούς μέσα στο πυκνό σκοτάδι
τα βήματά του…
Αυτός ο ήχος, είναι ανυπόφορος
είναι ανυπόφορη η μοναξιά
το νιώθω να διαπερνά το σώμα μου…
Δε χωράμε δύο σ’ ένα κορμί,
μη με αφήνετε μόνη, Φοβάμαι,
τον εαυτό μου φοβάμαι…
Δεν καταλαβαίνετε, δεν μπορείτε!
Να ξέρατε, τι μας περιμένει όλους,
Δε θα αντέξουμε, γιατί δεν είναι
όλα ζήτημα ζωής ή θανάτου,
αλλά επιβίωσης…
θα φτάναμε στα άκρα,
θα φτάσουμε στα άκρα
Αλίμονο! Γιατί ο κρότος της βουβής
σιωπής κάνει το μεγαλύτερο θόρυβο…
Κοκοζίδου Μαρίνα
Β Βραβείο
Ήμουν κι εγώ παιδί
Ήμουν κι εγώ παιδί,
μα απ’ τ’ άλλα λίγο αλλιώτικο,
δεν είχα παρέες,
είχα όμως φιλότιμο
Δεν είχα κινητό
για να στέλνω μηνύματα,
είχα όμως το μυαλό μου
που ταξίδευε μακρύτερα
Μακρύτερα, μακρύτερα
σε πόλεις μαγικές,
με νάνους, ξωτικά
και δροσερές πηγές
Είχα και την καρδιά μου
γεμάτη συναισθήματα,
δεν ήμουν σαν τους άλλους
ρομπότ και μηχανήματα
Ήξερα τι ήθελα, ήξερα τι έψαχνα,
δεν το ‘βλεπα μπροστά μου
προσπαθούσα να το βρω
Ήμουν σταγόνα μέσα στον ωκεανό…
Ήμουν κι εγώ παιδί
με στόχους υψηλούς
Μόνο οι τοίχοι μ’ άκουγαν
Κανένας γύρω τους…
2006
τα χρόνια παν σαν κάμπριο,
μέσα στη ζωή μου
πάντα ήμουν σ’ ένα στάδιο
Στο στίβο της ζωής
χωρίς εύκολο αύριο
Κι όμως επιβίωσα
χωρίς αλλού βοήθεια,
χωρίς ναρκωτικά,
χωρίς τσιγαριλίκια
δίχως του δρόμου τα κακά
και άλλα τέτοια μυστικά
Είχα τις δυνάμεις μου,
είχα την πίστη μου,
είχα και το Θεό μου,
είχα και τις λύσεις μου
Προσπάθησα και κέρδισα
αυτό που πάντα έψαχνα:
Σεβασμό – Αυτοσυγκράτηση -
Μεγάλη Δόξα
Βρέθηκα στο αύριο,
έπειτα στο μεθαύριο,
πέρασα τα εμπόδια
μ’ ένα μεγάλο άλμα
Ήμουν κι εγώ παιδί
με στόχους υψηλούς
Μόνο οι τοίχοι μ’ άκουγαν
Κανένας γύρω τους…
Πέρασα τη Σκύλλα
και τη Χάρυβδη μαζί,
το νησί της Καλυψώς,
τις Συμπληγάδες πέτρες
Τύφλωσα τον Κύκλωπα,
πέρασα τον Ήλιο,
δεν έφαγα τα βόδια του
ήμουν λίγο ξύπνια
Έφτασα στην Ιθάκη
επιτέλους μια βραδιά,
σκότωσα τους μνηστήρες
και όλα τα κακά
Κέρδισα το θρόνο
και μαζί την Πηνελόπη,
απ’ τον Τηλέμαχο το γιο μου,
κανείς πια δε γλιτώνει
Όλοι με ζυγώνουν,
έχω πλέον εξουσία,
δεν ξέρουν όμως όλοι
ότι είναι απλώς μαγεία
Ήμουν κι εγώ παιδί
με στόχους υψηλούς
Μόνο οι τοίχοι μ’ άκουγαν
Κανένας γύρω τους…
Μπαλάσκα Χρύσα
Γ Βραβείο
Ετικέτες Λογοτεχνικό τμήμα
